Blogs

Missie volbracht.

Tegenstellingen zijn er volop in dit land!

Het Senegambiahotel heeft alles wat we de afgelopen weken ontbeerden. Zelfs baobab-juice, geperst van de kolossale vruchten van deze karakteristieke boom die volgens de legende takken als wortels heeft, omdat Allah hem in zijn toorn uit de grond trok en omgekeerd terug plantte.

Ook een speciale "bobo-day", omdat de Jameh Foundation Board ons in Lemon Creek wilde toespreken en bedanken, speciaal Cor van Helping Hands en alle deelnemers aan de Challenge ten behoeve van the people of The Gambia. De plaatselijke TV was aanwezig, ook de U-tube publicist uit Bergeijk die tevens alle auteursrechten veilig stelde. Zij legden alle toespraken vast, we kregen een -warm welcome- tot we er spontaan van gingen zweten voorzover we dat niet al deden. Als sluitstuk van de emotionele happening kregen we een document, een officieel certificaat, uitgereikt als herinnering aan deze onvergetelijke challenge.

Het team Two Late uit Vessem (niet B&W van Vessem) bedankte namens ons allen, - asge zand ziet wordt het wazig voor de ogen -.

Nog voordat ik mijn simkaart kon opladen vertrokken we om 1 uur naar Seyone Village, uurtje rijden, met veel zand voor ogen. Hoe zou ons project zich openbaren? Zou het voldoen aan onze verwachtingen en die van onze clubleden, aan ons beeld een nuttige en zinvolle bijdrage te leveren aan de lokale gemeenschap, wat al onze inspanningen om 7500 km te rijden zou rechtvaardigen? 

Dag 20: We werden door het gehele dorp ingehaald

Ebrahim Badjie, de lokale projectleider, zag ons van verre aankomen en de eerste trommel- en metaalklanken van vrouwen die op een beitel sloegen met een bout die challengers onderweg verloren konden hebben, brachten onze auto's op een aangename manier tot stilstand. De dansende en muziekmakende "plaatselijke harmonie" bracht ons naar een open schaduwrijke plek onder prachtige Mango-bomen.

Dag 20: De dorpsoudsten van Seyone

Er stonden 15 fluwelen fauteuils klaar voor de dorpsoudsten, members of parlement die nog aanschoven en voor ons. Zo comfortabel hadden we in 3 weken nog niet gezeten, mijn Nissanstoel niet meegerekend.

Links van ons een klas gedisciplineerde schoolkinderen, tegenover ons opgeschoten jeugd met mango-takken zwaaiend, en rechts veel vrouwen in kleurrijke keleding met hun baby op de rug.

Dag 20: De wervelende dans van de Kumpo

De gemeenschap was uitermate blij dat Rotarywheels hun multifunctionele centrum wilde financieren door 5 auto's ter veiling aan te bieden op 11 November.

Hopelijk pakt de opbrengst gunstig voor hen uit. Joep heeft niet 1 keer vast gezeten tijdens de reis, dus heeft weinig geleden en kan veel opbrengen.

Dag 20: Ook de Rotarians dansten mee

Volgens goed gebruik werden ook wij betrokken bij de dans wat tot hilarische taferelen leidde.

Het stampvoeten zit niet in onze genen.

Wel hebben we de Brabantse zoen, 3x, kunnen introduceren zelfs de Imam deed er aan mee. Als trommelaar sloegen wij echter een tam-tam figuur.

Dag 20: Peter Koppens sprak namens ons allen

Na diverse toespraken van leden van de Village Development Comittee (VDC), de Imam, de MP en de Jameh Foundation, sprak Peter namens ons. Peter bood symbolisch 2 schoppen aan om alvast te kunnen beginnen en de Singer Naaimachine van Frank en Nanette om het educatieve te beklemtonen. Morgen komt Ebrahim met ons verder overleggen over de uitvoering van de plannen. Vele andere kado's werden nog achtergelaten.

Dag 20: De vrouwen van Seyone dankten ons voor ons project

 Op de terugweg gestopt bij het Health Centre Sanyang om medicijnen, verbandmiddelen, verloskundige-en tandheelkundige equipment te overhandigen.

We kwamen in tijdnood, maar de belofte het Sinchu Weeshuis van Gert Jan en zijn vrouw te bezoeken wilden we persé nakomen. Een initiatief wat in 2006 is gestart en wat er kleurrijk en verzorgd uitzag. Negentien weeskinderen krijgen er liefdevolle aandacht. Ook hier hebben we bruikbare spullen kunnen achterlaten.

Net voor sluitingstijd, bij aankomst in het hotel, konden we bij een pizzaatje onze indrukken gezamelijk nog even op een rijtje zetten en verwerken.

 Dag 20: De complete groep van de Antwerpen-Banjul Challenge 2011

De 'Antwerpen - Banjul Challenge 2011' zit er op, dit was de laatste bijdrage in de categorie 'Reisverslag'.

De laatste reisdag vandaag, en nog maar een klein stukje te gaan vanuit Njawarra naar Banjul.

's Ochtends een ontbijt bij onze gastvrouwen in Njawarra, en vervolgens drie projecten van mede Challengers.

Dag 19: Het dorp loopt uit bij de presentaties

Het eerste project was een waterput voor een project bij Njawarra, waar een Belgisch team hun auto aan doneerde.

We krijgen de routine al een beetje door: dorpsgenoten in hun mooiste kleren, speeches van de locale authoriteiten, een cadeau van de dorpsgenoten en vooral veel woorden van dank en blijdschap, die luid bijval vinden bij de autochtonen.

Het tweede project van de dag betrof een school op de Northbank, waar we een proefles Engels kregen voorgeschoteld. Vervolgens lukte het na enig knutselen het voetbaldoel in elkaar te zetten dat het team voor de scholieren had meegenomen.

Dag 19: Team 'Twolate' uit Vessem tijdens hun projectpresentatie

De laatste presentatie was van het team TwoLate van twee broers de Laat uit Vessem, die naast hun auto ook een royaal bedrag konden overhandigen voor het schoolproject van hun keuze.

De dorpsgenoten waren bijzonder onder de indruk, en als dank kregen alle vrouwen een prachtige doek om hun middel gewikkeld.

Dag 19: De pont komt aan in Banjul

De feestelijkheden moesten voortijdig worden beeindigd, want de veerboot van één uur was voor ons gereserveerd. Dat bleek geen overbodige luxe, want de veerboot naar Banjul is klein en traag, en er is een groot aanbod aan verkeer.

Uiteindelijk werden alle Challengers over drie opvolgende veerboten verdeeld, en kostte het ruim 2.5 uur om aan de overkant te geraken.

In de chaos van de inscheping probeerde een Gambiaan nog een fototoestel te ontvreemden, hetgeen gelukkig tijdig verijdeld werd. De dader werd hardhandig overmeesterd, en door de authoriteiten afgevoerd.

Op de Southbank aangekomen wachtte ons een feestelijke intocht naar Banjul, waarbij alle teams onder politie-escorte werd ingehaald. De verkeerschaos in Banjul werd er niet minder door.

Bij aankomst in hotel Lemon Creek waren alle teams blij en opgelucht de Challenge te hebben volbracht. Iedereen feliciteerde elkaar, de biervoorraad van Lemon Creek werd geplunderd en vervolgens was iedereen heel erg toe aan een douche en schone kleren.

Vandaag zijn we aangekomen in the Gambia, en het was een hartverwamend welkom wat ons ten deel is gevallen. We vertrokken vanuit Dakar, Lac Rose, voor dag en dauw en we zagen langzaam Senegal ontwaken. Eerst de vroege vogels in het donker, en vervolgens na zonsopgang kwam het ochtendspitsuur op gang bij het doorkruisen van Dakar.

Tegen 13:30 kwamen we via soms goede, maar vaak ook slechte wegen bij de Gambiaanse grens, waar het contrast tussen beide landen wederom groot was. 

Dag 18: Eindelijk in the Gambia

Vandaag, maandag 24 oktober hebben we eindelijk een ontspannende rustdag gehad. Na een onvergetelijke nacht aan de grens met Senegal, waar het laatste woord nog niet over is gesproken, was de luxe accomodatie in Dakar voor iedereen een verademing.

Het leek er ook op dat velen er aan toe waren om afzondelijke activiteiten te ontplooien. Sommigen van onze groep kozen voor een trip naar Dakar (camping Lac de Rosa ligt namelijk een 20-km vanaf het centrum), anderen zochten de verkoeling in het zwembad of lummelden wat rond om de vele aanprijzende verkopers te testen.

Dag 17: Het zwembad was een favoriete plekDag 17: Een sympathieke verkoopster

Dag 17: Joke tijdens haar jembé les

Joke en Boudewijn hebben een jembé, zo'n Afrikaanse trommel, gekocht en in de onderhandelingen een privéles trommelen 'versierd'. We zullen achteraf wel beoordelen of ze muzikaal zijn aangelegd.

Harry kon niet langer wachten om contact op te nemen met het 'techniekHuys'. Door het tijdverschil (2 uur) had hij niet in de gaten dat de meesten van zijn collega's al naar huis waren. Naar het schijnt liep alles op rolletjes en hoefde hij zich geen zorgen te maken.

Eveneens heeft hij met de satelliettelefoon van 2connect-IT geprobeerd om contact te leggen met de Rotaryclub die op maandag bij elkaar komt. Helaas lukte dat niet.  

De meerwaarde van Paul en Eugenie neemt met de dag toe en is zichtbaar in de afname van hun medicijnkist. Mede challengers weten zijn 'spreekuur' te vinden.

Joep 'sudokueerde' in de schaduw, een bezigheid om zijn hersenkamer te onderhouden.

Paul, Peter en Peer hebben zich cultureel laten onderhouden en de plaatselijke kunstroute gedaan. Hun uitleg achteraf gaf wel de indruk dat het voor hun beter was geweest als Harry ook was meegegaan. Ook brachten ze een bezoek aan het 'slaveneiland' (Goree).

Peter en Line bezochten eveneens Dakar, 1,5 uur per taxi door de bush. Voor hun een verademing om het intensieve groepsgevoel af te lossen met een dagje samen. De koffie in de plaatselijke lunchroom deed oude tijden herleven. De uitleg achteraf deed hun denken aan de kwaliteit die hoort bij het begrip 'Kluytmans'.

Morgen vertrekken we al om 6 uur naar de grens van Gambia. Het einde is in zicht.

Dag 16: Grenspost Diama

Het gaf het gevoel gegijzeld te zijn, aan de Senegalese grens. Op de slagboom over de grens zat een hangslot. De weg links werd geblokkeerd door een van de auto's van de douane. De terugweg naar Mauretanië was geen optie. De onderhandelingen over de invoer van onze auto's zaten muurvast.

We hebben dus aan de grens overnacht, slapend in de auto op onze stoelen. Bij het krieken van het ochtendgloren was iedereen verbaasd over het feit dat we, zeker gezien de omstandigheden, redelijk hadden geslapen. Langzaam ontwaakte de douanepost.

Een nieuwe dag bracht zowaar een nieuw geluid. De douane bleek nu wel bereid te onderhandelen, en ons bod van 50 Euro per auto (waarvan elke cent teveel was, want we willen allemaal op geen enkele manier corruptie in stand houden) op een vraagprijs van 266 Euro werd zowaar geaccepteerd.

Het duurde nog tot 11:15 totdat uiteindelijk de administratie was afgewerkt en we konden vertrekken.

Daarmee duurde de passage van de Senegalese grens precies 20 uur, en hebben we ~42 Euro per team aan smeergelden moeten betalen. Dat gaf ons geen goed gevoel, maar we waren uiteraard wel blij weer te kunnen rijden, weliswaar vergezeld door een douanier die ons tot de Gambiaanse grens zal vergezellen.

Dag 16: Harry met 2 senegaleses

Senegal blijkt een groot contrast te zijn met Mauretanië. Het land is groen, druk, veel mensen op straat, levendig en kleurrijk.

We zijn nu in het Afrika terecht gekomen dat ik verwachtte aan te treffen. De sfeer is ook kleurrijker, met lachende mensen, uitpuilende busjes en overal handel op straat.

Dag 16: Blije motorrijders aan de finish van Parijs-Dakar

Vanavond zitten we bij Lac Rose, de oorspronkelijke finish van Parijs Dakar, en het ultieme doel voor de motorrijders die zich bij het bord Lac Rose laten vereeuwigen.

We baden in luxe: airco in onze kamer, en een fles wijn op tafel die in de islamitische republiek Mauretanië niet verkrijgbaar is.

Morgen een rustdag, en dan naar Gambia - ons doel is in zicht.