Boudewijn's blog

De laatste reisdag vandaag, en nog maar een klein stukje te gaan vanuit Njawarra naar Banjul.

's Ochtends een ontbijt bij onze gastvrouwen in Njawarra, en vervolgens drie projecten van mede Challengers.

Dag 19: Het dorp loopt uit bij de presentaties

Het eerste project was een waterput voor een project bij Njawarra, waar een Belgisch team hun auto aan doneerde.

We krijgen de routine al een beetje door: dorpsgenoten in hun mooiste kleren, speeches van de locale authoriteiten, een cadeau van de dorpsgenoten en vooral veel woorden van dank en blijdschap, die luid bijval vinden bij de autochtonen.

Het tweede project van de dag betrof een school op de Northbank, waar we een proefles Engels kregen voorgeschoteld. Vervolgens lukte het na enig knutselen het voetbaldoel in elkaar te zetten dat het team voor de scholieren had meegenomen.

Dag 19: Team 'Twolate' uit Vessem tijdens hun projectpresentatie

De laatste presentatie was van het team TwoLate van twee broers de Laat uit Vessem, die naast hun auto ook een royaal bedrag konden overhandigen voor het schoolproject van hun keuze.

De dorpsgenoten waren bijzonder onder de indruk, en als dank kregen alle vrouwen een prachtige doek om hun middel gewikkeld.

Dag 19: De pont komt aan in Banjul

De feestelijkheden moesten voortijdig worden beeindigd, want de veerboot van één uur was voor ons gereserveerd. Dat bleek geen overbodige luxe, want de veerboot naar Banjul is klein en traag, en er is een groot aanbod aan verkeer.

Uiteindelijk werden alle Challengers over drie opvolgende veerboten verdeeld, en kostte het ruim 2.5 uur om aan de overkant te geraken.

In de chaos van de inscheping probeerde een Gambiaan nog een fototoestel te ontvreemden, hetgeen gelukkig tijdig verijdeld werd. De dader werd hardhandig overmeesterd, en door de authoriteiten afgevoerd.

Op de Southbank aangekomen wachtte ons een feestelijke intocht naar Banjul, waarbij alle teams onder politie-escorte werd ingehaald. De verkeerschaos in Banjul werd er niet minder door.

Bij aankomst in hotel Lemon Creek waren alle teams blij en opgelucht de Challenge te hebben volbracht. Iedereen feliciteerde elkaar, de biervoorraad van Lemon Creek werd geplunderd en vervolgens was iedereen heel erg toe aan een douche en schone kleren.

Vandaag zijn we aangekomen in the Gambia, en het was een hartverwamend welkom wat ons ten deel is gevallen. We vertrokken vanuit Dakar, Lac Rose, voor dag en dauw en we zagen langzaam Senegal ontwaken. Eerst de vroege vogels in het donker, en vervolgens na zonsopgang kwam het ochtendspitsuur op gang bij het doorkruisen van Dakar.

Tegen 13:30 kwamen we via soms goede, maar vaak ook slechte wegen bij de Gambiaanse grens, waar het contrast tussen beide landen wederom groot was. 

Dag 18: Eindelijk in the Gambia

Dag 16: Grenspost Diama

Het gaf het gevoel gegijzeld te zijn, aan de Senegalese grens. Op de slagboom over de grens zat een hangslot. De weg links werd geblokkeerd door een van de auto's van de douane. De terugweg naar Mauretanië was geen optie. De onderhandelingen over de invoer van onze auto's zaten muurvast.

We hebben dus aan de grens overnacht, slapend in de auto op onze stoelen. Bij het krieken van het ochtendgloren was iedereen verbaasd over het feit dat we, zeker gezien de omstandigheden, redelijk hadden geslapen. Langzaam ontwaakte de douanepost.

Een nieuwe dag bracht zowaar een nieuw geluid. De douane bleek nu wel bereid te onderhandelen, en ons bod van 50 Euro per auto (waarvan elke cent teveel was, want we willen allemaal op geen enkele manier corruptie in stand houden) op een vraagprijs van 266 Euro werd zowaar geaccepteerd.

Het duurde nog tot 11:15 totdat uiteindelijk de administratie was afgewerkt en we konden vertrekken.

Daarmee duurde de passage van de Senegalese grens precies 20 uur, en hebben we ~42 Euro per team aan smeergelden moeten betalen. Dat gaf ons geen goed gevoel, maar we waren uiteraard wel blij weer te kunnen rijden, weliswaar vergezeld door een douanier die ons tot de Gambiaanse grens zal vergezellen.

Dag 16: Harry met 2 senegaleses

Senegal blijkt een groot contrast te zijn met Mauretanië. Het land is groen, druk, veel mensen op straat, levendig en kleurrijk.

We zijn nu in het Afrika terecht gekomen dat ik verwachtte aan te treffen. De sfeer is ook kleurrijker, met lachende mensen, uitpuilende busjes en overal handel op straat.

Dag 16: Blije motorrijders aan de finish van Parijs-Dakar

Vanavond zitten we bij Lac Rose, de oorspronkelijke finish van Parijs Dakar, en het ultieme doel voor de motorrijders die zich bij het bord Lac Rose laten vereeuwigen.

We baden in luxe: airco in onze kamer, en een fles wijn op tafel die in de islamitische republiek Mauretanië niet verkrijgbaar is.

Morgen een rustdag, en dan naar Gambia - ons doel is in zicht.

Dag 13: Wachtend temidden van de natuur in de Sahara

Vandaag was een dag van ontberingen voor alle teams, wat zich voor de Rotary rijders manifesteerde in langdurig wachten.

We zijn niet in staat geweest ons doel te bereiken, een kampeerplaats aan het strand. We staan nu ergens in het park Banc d'Arguin, een wereldberoemd natuurreservaat in Mauretanië. Het lijkt wel op de waddeneielanden, maar dan een paar honderd kilometer lang.

Dag 13: Noodreparatie van een carterpan

We reden vandaag in konvooi van 23 auto's en 9 motoren, en bij problemen moesten we bij elkaar blijven. En die problemen kwamen er: lekke banden, een gescheurde carterpan, een omgeslagen aanhangwagentje en een defecte versnellingsbak, om er een paar te noemen.

En dan ben ik nog de benzinetank van een motorfiets vergeten, die van het dak van de bezemwagen viel en vervolgens in brand vloog. Dat betekende elke keer soms langdurige reparaties - we zijn er ruim drie uur tijd mee verloren.

Wat zijn de Rotary rijders gelukkig met de goede zorgen van hun sponsors. Dankzij de monteurs van Janssen hebben wij betrouwbare auto's, een eerste levensbehoefte hier. Alle teams hebben vanavond smakelijk gegeten van het overlevingspakket van C1000, het (alcoholvrije) bier van Bavaria lijkt wel te verdampen, hoewel een glaasje Budels er bij iedereeen wel in zou gaan! Het gereedschap van Destil komt ook bijzonder goed van pas. 

Dag 13: Niet elke auto haalt de eindstreep

Het gemeenschapshuis in Seyone, ons sponsorproject, komt nu snel naderbij. Morgen is de laatste dag van ontberingen in de Sahara, en dan gaan we onderweg naar Senegal en the Gambia, waar we op 27 oktober de officiële overdracht van de voertuigen hebben. Nog één weekje, maar.

Vandaag was de eerste dag van afzien, ontberingen en domme pech.

We moesten de westelijke Sahara doorkruisen, ooit Spaans grondgebied. Nu heeft Marokko dit gebied onder controle, maar daar zijn de bewoners het niet allemaal mee eens. Als je er door heen rijdt snap je niet dat íemand dit gebied zou willen hebben, maar de grote hoeveelheid militairen, bijna de helft van de mensen op straat, en de schier eindeloze roadblocks geven aan dat Marokko vastberaden is dit gebied niet op te geven. Bij elk dorp, zowel bij het in- als het uitrijden moeten wij al onze gegevens opgeven aan zowel de politie als de gendarme - 4 roadblocks per dorp!

We hebben per persoon 35 formulieren mee met alle relevante gegevens, van chassisnummer tot de naam van onze ouders, en natuurlijk het CIM nummer, het Marokkaanse equivalent van ons BSN. Die formulieren vonden bij elke controle gretig aftrek - we raken er al aardig doorheen.

Dag 10: De Garage in Boujdour

Omdat de accu van de auto van Paul en Eugenie het begeven had, zochten we in de eerste grotere plaats op onze route een accuwinkel. Bij navraag werden we verwezen naar een straat waar ze gespecialseerd zijn in auto-onderdelen.

We waren zeer verrast toen we het straatje binnenreden. Een grote sloop chaos. Een uitgebrand chassis werd vakkundig uit elkaar gehaald om alle nog bruikbare onderdelen veilig te stellen. Gelukkig hadden ze ook nog een nieuwe accu tegen, jawel, normale (europese) prijzen.

Dag 10: Eindeloze Vertes

Onderweg vochten we allemaal tegen de verveling, want de weg van Laâyoune naar Dakhla is desolater dan ik voor mogelijk hield.

Zo ver je kunt zien, zo'n 10 kilometer in het rond, zie je alleen de weg, met links een hoogspanningsleiding, en verder niets.

Helemaal niets, zelfs geen tegenliggers.

 Dag 10: Problemen met de Remmen

Dat Jan-Pieter bij het tanken constateerde dat zijn remcylinder rechts achter lekte was dus een "welkome" afleiding, althans in de zin dat hij zich niet meer verveelde.

Zonder remmen rijden is natuurlijk niet bepaald geruststellend, en er wordt nu in het donker op de camping geprobeerd dit weer gefixt te krijgen.

Er is een Marokkaanse mecanicien bezig, maar het is niet zeker dat hij dit tijdig voor elkaar weet te krijgen. We zullen waarschijnlijk met een tijdelijke oplossing genoegen moeten nemen.

Boudewijn realiseerde zich dat zij de lader met de reservebatterij in het laatste hotel hadden laten Iiggen. Inmiddels zijn we ruim 1.000 kilometer verder, dus terugrijden was geen optie. Maar ook dat probleem wordt opgelost: we mogen de lader van een mede-challenger lenen.