Paul's blog

Dag 20: Seyone Village (WAG)

Missie volbracht.

Tegenstellingen zijn er volop in dit land!

Het Senegambiahotel heeft alles wat we de afgelopen weken ontbeerden. Zelfs baobab-juice, geperst van de kolossale vruchten van deze karakteristieke boom die volgens de legende takken als wortels heeft, omdat Allah hem in zijn toorn uit de grond trok en omgekeerd terug plantte.

Ook een speciale "bobo-day", omdat de Jameh Foundation Board ons in Lemon Creek wilde toespreken en bedanken, speciaal Cor van Helping Hands en alle deelnemers aan de Challenge ten behoeve van the people of The Gambia. De plaatselijke TV was aanwezig, ook de U-tube publicist uit Bergeijk die tevens alle auteursrechten veilig stelde. Zij legden alle toespraken vast, we kregen een -warm welcome- tot we er spontaan van gingen zweten voorzover we dat niet al deden. Als sluitstuk van de emotionele happening kregen we een document, een officieel certificaat, uitgereikt als herinnering aan deze onvergetelijke challenge.

Het team Two Late uit Vessem (niet B&W van Vessem) bedankte namens ons allen, - asge zand ziet wordt het wazig voor de ogen -.

Nog voordat ik mijn simkaart kon opladen vertrokken we om 1 uur naar Seyone Village, uurtje rijden, met veel zand voor ogen. Hoe zou ons project zich openbaren? Zou het voldoen aan onze verwachtingen en die van onze clubleden, aan ons beeld een nuttige en zinvolle bijdrage te leveren aan de lokale gemeenschap, wat al onze inspanningen om 7500 km te rijden zou rechtvaardigen? 

Dag 20: We werden door het gehele dorp ingehaaldDag 20: We werden door het gehele dorp ingehaald

 

Ebrahim Badjie, de lokale projectleider, zag ons van verre aankomen en de eerste trommel- en metaalklanken van vrouwen die op een beitel sloegen met een bout die challengers onderweg verloren konden hebben, brachten onze auto's op een aangename manier tot stilstand. De dansende en muziekmakende "plaatselijke harmonie" bracht ons naar een open schaduwrijke plek onder prachtige Mango-bomen.

  

Dag 20: De dorpsoudsten van SeyoneDag 20: De dorpsoudsten van Seyone

 

 

 

Er stonden 15 fluwelen fauteuils klaar voor de dorpsoudsten, members of parlement die nog aanschoven en voor ons. Zo comfortabel hadden we in 3 weken nog niet gezeten, mijn Nissanstoel niet meegerekend.

Links van ons een klas gedisciplineerde schoolkinderen, tegenover ons opgeschoten jeugd met mango-takken zwaaiend, en rechts veel vrouwen in kleurrijke keleding met hun baby op de rug.

 

 

 

 

 

 

Dag 20: De wervelende dans van de KumpoDag 20: De wervelende dans van de Kumpo

 

De entertainer, de Kumpo, was getooid in palmbladeren en een stok op zijn kop, en voerde een fascinerende dans uit. Hij draaide op zijn stokas als een molenwiek tot stormkracht acht. Spectaculair.

De gemeenschap was uitermate blij dat Rotarywheels hun multifunctionele centrum wilde financieren door 5 auto's ter veiling aan te bieden op 11 November.

Hopelijk pakt de opbrengst gunstig voor hen uit. Joep heeft niet 1 keer vast gezeten tijdens de reis, dus heeft weinig geleden en kan veel opbrengen.

  

Dag 20: Ook de Rotarians dansten meeDag 20: Ook de Rotarians dansten mee

 

 

Volgens goed gebruik werden ook wij betrokken bij de dans wat tot hilarische taferelen leidde.

Het stampvoeten zit niet in onze genen.

Wel hebben we de Brabantse zoen, 3x, kunnen introduceren zelfs de Imam deed er aan mee. Als trommelaar sloegen wij echter een tam-tam figuur.

 

Dag 20: Peter Koppens sprak namens ons allenDag 20: Peter Koppens sprak namens ons allen

 

 

Na diverse toespraken van leden van de Village Development Comittee (VDC), de Imam, de MP en de Jameh Foundation, sprak Peter namens ons. Peter bood symbolisch 2 schoppen aan om alvast te kunnen beginnen en de Singer Naaimachine van Frank en Nanette om het educatieve te beklemtonen. Morgen komt Ebrahim met ons verder overleggen over de uitvoering van de plannen. Vele andere kado's werden nog achtergelaten.

Dag 20: De vrouwen van Seyone dankten ons voor ons projectDag 20: De vrouwen van Seyone dankten ons voor ons project

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Op de terugweg gestopt bij het Health Centre Sanyang om medicijnen, verbandmiddelen, verloskundige-en tandheelkundige equipment te overhandigen.

We kwamen in tijdnood, maar de belofte het Sinchu Weeshuis van Gert Jan en zijn vrouw te bezoeken wilden we persé nakomen. Een initiatief wat in 2006 is gestart en wat er kleurrijk en verzorgd uitzag. Negentien weeskinderen krijgen er liefdevolle aandacht. Ook hier hebben we bruikbare spullen kunnen achterlaten.

Net voor sluitingstijd, bij aankomst in het hotel, konden we bij een pizzaatje onze indrukken gezamelijk nog even op een rijtje zetten en verwerken.

 Dag 20: De complete groep van de Antwerpen-Banjul Challenge 2011Dag 20: De complete groep van de Antwerpen-Banjul Challenge 2011

 

 


De 'Antwerpen - Banjul Challenge 2011' zit er op, dit was de laatste bijdrage in de categorie 'Reisverslag'.


 

Dag 14: Sahara (RIM) - Nouakchott (RIM)

Deze 14e dag zou in het teken staan van het liedje "Vamos a la Playa". Maar het deuntje van de gids was steeds we weten niet, hoever nog of hoe lang nog? Dit begrijp ik wel want vertraging oplopen is zeer wel mogelijk, dat bleek de afgelopen 2 dagen wel!

Het begon al met de motorrijders: ze hadden per abuis water in de tank gedaan i.p.v. benzine. Maar hun voorraadauto was al weg, met een defecte versnellingsbak, gesleept door 2 anderen richting de harde weg om zo snel mogelijk door te rijden naar Nouakchott, Auberge Sahara, waar we hen dan weer 's avonds zouden treffen. Gelukkig bood onze jerrycan uitkomst. 

 

Dag 14: De klapkar verloor eerst z'n bandDag 14: De klapkar verloor eerst z'n band

Daarna sloeg het wiel van de travelsleeper een keer los. Drie bouten werden in het zand teruggevonden. Slechts 1 uur vertraging.

De gele toyota die hem trok bleef verdere ellende niet bespaard. Even later brak de chassisbalk van de "klapkar" en zakte de aanhanger door z'n bodemplaat. Dit euvel werd verholpen met een houten spalk en 2 sterke spanbanden.

Er werd gewed hoelang het karretje het in dit ruige hobbelige duinlandschap zou uithouden. We waren er met 1 km kort bij, toen de klapkar definitief de geest gaf. Besloten werd de zware motor, die indirect schuldig was aan deze panne, in de begeleidende politiepickup te leggen.

 

De Belg Philippe had slim onderhandeld: omdat we besloten hadden het karretje in de Sahara achter te laten, meenemen was mission impossible, en alle bruikbare spullen eruit te nemen en van de sleeper te slopen, wilden ze dit karwei wel doen in ruil voor het keukencompartiment van de klapkar.

Prima geregeld dus. Vuurtje gemaakt, alle rommel en overbodige spullen opgestookt en weer verder richting playa. Het restant van het chassis zou door onze gids Ahmed tezijnertijd opgehaald worden. Wel zuur voor de motorgroep, maar ze leiden aan schromelijke onderschatting van wat er van het materieel gevergd wordt en dan druk ik me nog zwak uit.

Over vertraging door lekke banden en vastzitten wil ik het vandaag niet hebben.

  

Dag 14: La Playa, EindelijkDag 14: La Playa, Eindelijk

 

Aangekomen op het strand over prachtige gele duinen, met vele schelpen en fossielen, was het panorama oogstrelend en het Oceaanwater warm zuiverend. Genieten en alle sores was in 1 min. vergeten en verleden tijd.

Een melkwitte schicht liep volledig bloot met hoge snelheid richting zee en bracht de arabieren in opperste verwarring en ons terug in de werkelijkheid.

 

Dag 14: 10 km langs het strandDag 14: 10 km langs het strand

 

 

 

 

Het zwemmen kon helaas slechts enkele kwartiertjes duren want voordat het volledig vloed zou worden moesten we nog een strook strand van enkele km's overbruggen.

 

 

 

Op de harde weg aangekomen hebben we de banden op spanning gebracht met onze povere compressortjes die al heet waren voordat ze met pompen begonnen en onder politie-escorte de laatste 100 km naar de stad en benzinepomp afgelegd. De meesten verlangend naar een hotelkamer of dakterras om zich door de spaarzame zwoele wind te laten verkoelen, back to normal, voorzover mogelijk in deze miljoenen stad Nouakchott.

De Sahara - het klinkt zo sprookjesachtig maar zij die er geweest zijn weten beter.

 

Dag 9: Tafraoute (MA) - Laâyoune (MA)

Blog vandaag verzorgd door Paul...

De gebruikelijke ochtendgymnastiek om pijntjes en stijve spieren te bestrijden zou beter besteed zijn aan de motorrijders die pas om half twee vannacht in Huize Amaliya arriveerden. Hun oorspronkelijk geplande route ging over een vlakte als een wasbord bezaaid met dikke stenen. Resultaat 6 lekke banden, dubbel geklapte high jack, kapotte ketting, tandraderen gebroken en wat niet al.

Daarbij is onze schade tot nu toe zeer beperkt gebleven, wat remolie, rolletje duct-tape, tie-raps, nummerplaten eraf en kapotte accu. Daarom kon de route van Tafraoute naar Laayoune, ongeveer 600km, zonder problemen worden afgelegd.

Dag 9: Aan de kust van de SaharaDag 9: Aan de kust van de Sahara

 

Het ruige Atlasgebergte werd langzaam achter ons gelaten. Alles wat je met stenen kunt doen hadden we inmiddels gezien. Natuurlijk voor wegen-en huizenbouw, maar ook voor omheiningen, markeerpunt voor hun shop, bushalte en niet te vergeten om op te zitten.

De route naar de kust was bepaald niet saai zoals Cor tijdens de briefing meldde, maar een tikkeltje eentonig, hoewel de vele Oceaanvissers en de kamelen van het Nationaal Park Khenifs veel vergoedden. We waren op onze hoede omdat verkeersborden al melding maakten van overstekende kamelen en stuifzand, Attention de Sables.

 

 

Dag 9: Kamelen op de wegDag 9: Kamelen op de weg

 

Dag 9: Paul en Eugenie, onze achterhoedeDag 9: Paul en Eugenie, onze achterhoede

 

Onderweg passeerden we nog een grote zoutmijn en een leerlooierij. De vele check-points in verband met het naderen van het omstreden gebied, de Westelijke Sahara, passeerden we moeiteloos dankzij het diplomatieke gezicht van Jan-Pieter. Harry liet het filmen gelukkig achterwege, hoewel het hem moeite kostte. De navigatoren, Boudewijn en Peer, wisten zelfs Cor met een short-cut te verrassen.

 

 

 

 

Aangekomen op Camping Bedouine, 4km zandpiste, ruim op tijd, schoot de melodie van een liedje door mijn hoofd, "Wat is het leven toch mooi als de zon schijnt".

 

Syndicate content