Dag 16: Grenspost Diama

Het gaf het gevoel gegijzeld te zijn, aan de Senegalese grens. Op de slagboom over de grens zat een hangslot. De weg links werd geblokkeerd door een van de auto's van de douane. De terugweg naar Mauretanië was geen optie. De onderhandelingen over de invoer van onze auto's zaten muurvast.

We hebben dus aan de grens overnacht, slapend in de auto op onze stoelen. Bij het krieken van het ochtendgloren was iedereen verbaasd over het feit dat we, zeker gezien de omstandigheden, redelijk hadden geslapen. Langzaam ontwaakte de douanepost.

Een nieuwe dag bracht zowaar een nieuw geluid. De douane bleek nu wel bereid te onderhandelen, en ons bod van 50 Euro per auto (waarvan elke cent teveel was, want we willen allemaal op geen enkele manier corruptie in stand houden) op een vraagprijs van 266 Euro werd zowaar geaccepteerd.

Het duurde nog tot 11:15 totdat uiteindelijk de administratie was afgewerkt en we konden vertrekken.

Daarmee duurde de passage van de Senegalese grens precies 20 uur, en hebben we ~42 Euro per team aan smeergelden moeten betalen. Dat gaf ons geen goed gevoel, maar we waren uiteraard wel blij weer te kunnen rijden, weliswaar vergezeld door een douanier die ons tot de Gambiaanse grens zal vergezellen.

Dag 16: Harry met 2 senegaleses

Senegal blijkt een groot contrast te zijn met Mauretanië. Het land is groen, druk, veel mensen op straat, levendig en kleurrijk.

We zijn nu in het Afrika terecht gekomen dat ik verwachtte aan te treffen. De sfeer is ook kleurrijker, met lachende mensen, uitpuilende busjes en overal handel op straat.

Dag 16: Blije motorrijders aan de finish van Parijs-Dakar

Vanavond zitten we bij Lac Rose, de oorspronkelijke finish van Parijs Dakar, en het ultieme doel voor de motorrijders die zich bij het bord Lac Rose laten vereeuwigen.

We baden in luxe: airco in onze kamer, en een fles wijn op tafel die in de islamitische republiek Mauretanië niet verkrijgbaar is.

Morgen een rustdag, en dan naar Gambia - ons doel is in zicht.

Gestrand

In de blog van gisteren hebben we onterecht geen vermelding gemaakt van de verjaardag van Joep. Dat willen we nu goedmaken, mede omdat hij in alle vroegte met luid luidsprekergeschal van het bekende lied van Henny Huisman "met z'n allen.. en iets van limonade laten knallen" door het team "Twolate" werd gefeliciteerd. Gevolgd door overige teams.

Vandaag dus een ander verhaal; de grensoversteek van Mauretanië naar Senegal.

De rit naar de grens begon met een korte tocht over het industrieterrein van Nouakchott. Hierbij reden we ook nog een stukje door de stad. Maar echt de "place to be" is Nouakchott niet, hoor. Heel veel stof en wind. Daarbij staan er zeer veel "woningen" waarvan je niet kunt zien of ze nog in aanbouw zijn of dat ze al aan het vervallen zijn. En overal afval. Het enige "groen" waar ze hier mee bezig zijn, zijn de groene pastic zakken die in bomen en struiken hangen.

Dag 15: Woningen

Dag 15: Stoffig Gebied

Dag 15: Moeras

Wat verder op onze route, kort voor de grensoversteek van Diama, komen we bij een prachtig moeras.

Parc National de Diawling. Dit zeer uitgestrekte natuurgebied ligt op de grens tussen Mauretanië en Senegal. Vele vogels die vanuit Europa na hun tocht over de Sahara hier hun eerste mogelijkheid weer hebben om bij te komen. In dit park worden twee grote leguanen gespot.

Een korte rit over een bijzonder slechte weg brengt ons om kwart over drie bij de douane van Mauretanië. Hier worden we uitgestempeld. Deze klus duurde "slechts" 2,5 uur... Nu Senegal nog in...

Dat blijkt niet mee te vallen. Als ik deze blog schrijf is het inmiddels zeven uur en wordt het al aardig donker. Niemand weet waarom het allemaal zo lang moet duren, maar het heeft zeker met smeergelden te maken om het woord corruptie niet te gebruiken. Gevraagd wordt om per auto 165,000 CFA (Euro 266,-) te betalen. Volgens de regels zouden wij een carnet de passage moeten krijgen, kosten 5,000 CFA (Euro 8,-).

We worden omringd door bedelende kinderen, de deuren en ramen van de auto's blijven hermetisch dicht. Bizarre ervaring.

Inmiddels is het hier 9 uur, stikdonker en zijn de "onderhandelingen" met de douane vastgelopen. We zijn gestrand op grenspost Diama. Onze paspoorten zijn afgestempeld, onze auto's mogen niet verder ... Eugenie is soep voor alle challengers aan het koken. We houden er rekening mee dat we hier moeten overnachten. De stemming onder de deelnemers is goed, al is er geen uitzicht op een oplossing.

Morgenochtend gaan de besprekingen verder. We hebben vertrouwen in een acceptabele oplossing.

Deze 14e dag zou in het teken staan van het liedje "Vamos a la Playa". Maar het deuntje van de gids was steeds we weten niet, hoever nog of hoe lang nog? Dit begrijp ik wel want vertraging oplopen is zeer wel mogelijk, dat bleek de afgelopen 2 dagen wel!

Het begon al met de motorrijders: ze hadden per abuis water in de tank gedaan i.p.v. benzine. Maar hun voorraadauto was al weg, met een defecte versnellingsbak, gesleept door 2 anderen richting de harde weg om zo snel mogelijk door te rijden naar Nouakchott, Auberge Sahara, waar we hen dan weer 's avonds zouden treffen. Gelukkig bood onze jerrycan uitkomst. 

Dag 14: De klapkar verloor eerst z'n band

Daarna sloeg het wiel van de travelsleeper een keer los. Drie bouten werden in het zand teruggevonden. Slechts 1 uur vertraging.

De gele toyota die hem trok bleef verdere ellende niet bespaard. Even later brak de chassisbalk van de "klapkar" en zakte de aanhanger door z'n bodemplaat. Dit euvel werd verholpen met een houten spalk en 2 sterke spanbanden.

Er werd gewed hoelang het karretje het in dit ruige hobbelige duinlandschap zou uithouden. We waren er met 1 km kort bij, toen de klapkar definitief de geest gaf. Besloten werd de zware motor, die indirect schuldig was aan deze panne, in de begeleidende politiepickup te leggen.

De Belg Philippe had slim onderhandeld: omdat we besloten hadden het karretje in de Sahara achter te laten, meenemen was mission impossible, en alle bruikbare spullen eruit te nemen en van de sleeper te slopen, wilden ze dit karwei wel doen in ruil voor het keukencompartiment van de klapkar.

Prima geregeld dus. Vuurtje gemaakt, alle rommel en overbodige spullen opgestookt en weer verder richting playa. Het restant van het chassis zou door onze gids Ahmed tezijnertijd opgehaald worden. Wel zuur voor de motorgroep, maar ze leiden aan schromelijke onderschatting van wat er van het materieel gevergd wordt en dan druk ik me nog zwak uit.

Over vertraging door lekke banden en vastzitten wil ik het vandaag niet hebben.

Dag 14: La Playa, Eindelijk

Aangekomen op het strand over prachtige gele duinen, met vele schelpen en fossielen, was het panorama oogstrelend en het Oceaanwater warm zuiverend. Genieten en alle sores was in 1 min. vergeten en verleden tijd.

Een melkwitte schicht liep volledig bloot met hoge snelheid richting zee en bracht de arabieren in opperste verwarring en ons terug in de werkelijkheid.

Dag 14: 10 km langs het strand

Het zwemmen kon helaas slechts enkele kwartiertjes duren want voordat het volledig vloed zou worden moesten we nog een strook strand van enkele km's overbruggen.

Op de harde weg aangekomen hebben we de banden op spanning gebracht met onze povere compressortjes die al heet waren voordat ze met pompen begonnen en onder politie-escorte de laatste 100 km naar de stad en benzinepomp afgelegd. De meesten verlangend naar een hotelkamer of dakterras om zich door de spaarzame zwoele wind te laten verkoelen, back to normal, voorzover mogelijk in deze miljoenen stad Nouakchott.

De Sahara - het klinkt zo sprookjesachtig maar zij die er geweest zijn weten beter.

Dag 13: Wachtend temidden van de natuur in de Sahara

Vandaag was een dag van ontberingen voor alle teams, wat zich voor de Rotary rijders manifesteerde in langdurig wachten.

We zijn niet in staat geweest ons doel te bereiken, een kampeerplaats aan het strand. We staan nu ergens in het park Banc d'Arguin, een wereldberoemd natuurreservaat in Mauretanië. Het lijkt wel op de waddeneielanden, maar dan een paar honderd kilometer lang.

Dag 13: Noodreparatie van een carterpan

We reden vandaag in konvooi van 23 auto's en 9 motoren, en bij problemen moesten we bij elkaar blijven. En die problemen kwamen er: lekke banden, een gescheurde carterpan, een omgeslagen aanhangwagentje en een defecte versnellingsbak, om er een paar te noemen.

En dan ben ik nog de benzinetank van een motorfiets vergeten, die van het dak van de bezemwagen viel en vervolgens in brand vloog. Dat betekende elke keer soms langdurige reparaties - we zijn er ruim drie uur tijd mee verloren.

Wat zijn de Rotary rijders gelukkig met de goede zorgen van hun sponsors. Dankzij de monteurs van Janssen hebben wij betrouwbare auto's, een eerste levensbehoefte hier. Alle teams hebben vanavond smakelijk gegeten van het overlevingspakket van C1000, het (alcoholvrije) bier van Bavaria lijkt wel te verdampen, hoewel een glaasje Budels er bij iedereeen wel in zou gaan! Het gereedschap van Destil komt ook bijzonder goed van pas. 

Dag 13: Niet elke auto haalt de eindstreep

Het gemeenschapshuis in Seyone, ons sponsorproject, komt nu snel naderbij. Morgen is de laatste dag van ontberingen in de Sahara, en dan gaan we onderweg naar Senegal en the Gambia, waar we op 27 oktober de officiële overdracht van de voertuigen hebben. Nog één weekje, maar.

Dag 12: Jan-Pieter's remmen worden gerepareerd

Vandaag woensdag 19 oktober, de vuilnisbelt van Nouadhibou verlaten. De stank was onverdraaglijk. Gisterenavond zijn we gezamelijk naar de plaatselijke chinees geweest. De verwachting werd niet waargemaakt, maar we werden wel verrast met een stukje (taai) vlees en enkele frietjes.

De remproblemen van de auto van Jan-Pieter en Peer zijn inmiddels opgelost. Dit grapje kostte maar liefst 40.000 eenheden van de plaatselijke valuta (ruim 100 euro).

 Dag 12: Drukte in de Supermarkt

Ondanks de problemen om de openbare vuilnisbelt te filmen en te fotograferen is dat toch aardig gelukt.

De noodzakelijke inkopen bij de plaatselijke 'super' bracht bij de neringhouder een kleine jaaromzet binnen.

Dag 12: Harry deelt uit

Onder begeleiding van de Gendarmerie, die een geit hebben meegenomen waarvan het perspectief niet erg vrolijk lijkt, zijn we in konvooi richting de woestijn gegaan.

De plaatselijke 'schooljeugd' wist op een volhardende wijze de challengers te bewegen om petjes, pennen en shirtjes ontfutselen. Een motorrijder wist te melden dat zijn tijdklokje dat hij op zijn vehinkel had gemonteerd, was ontvreemd. Ook de deelnemers die geen sleutelervaring hebben, weten geleidelijk ook hoe een moterblok er van binnen uitziet. Regelmatig moest het konvooi stoppen om noodreparaties te verrichten.

Dag 12: Pasgeboren kameel

De meest bijzondere ervaring vandaag was de confrontatie van een moederkameel die enkele uren eerder een schattig veulentje had geworpen.

Toen we de zanderige piste ingingen werd van de banden de spanning gehaald.

De diverse noodzakelijke pauzes voor de sleutelaars deden de begeleidende gidsen besluiten om voor de snel invallende duistenis een beschutte plek te zoeken voor de bivak. Dit betekent dat we morgen erg vroeg moeten vertrekken.

Het telefonisch bereik in deze grote zandbak is volledig weggevallen. Dankzij de satellietcommunicatie, waar Joke en Boudewijn voor zorgen, is het toch mogelijk dat deze blog op onze veelbekeken website komt.

De woestijnnacht is donker en iedereen zit vol stof. Morgen richting zee, waardoor we de enorme hitte enigszins achter ons kunnen laten. Momenteel is iedereen met zijn kookpotje bezig.

Omdat Joep en Harry deze blog schrijven worden ze getracteerd op soep die ze uit het C-1000 pakket hebben gehaald. Alle gesponsorde spullen komen trouwens goed van pas. Vooral de duct-tape van Destil blijkt onmisbaar.